परवा एक जुनी मैत्रीण भेटली खुप दिवसांनी. लांबुन दिसली तेव्हा वाटले की किती बदलली आहे ही !! आज किती दिवसांनी भेटुत तेव्हा कसे वाटेल वैगेरे वैगेरे.
काही क्षणातच तिच्या समोर उभा होतो मी. जणु काही बदललेच नव्हते आमच्या दोघात. जणु काही आत्ता काल परवाच भेटलो होतो आम्ही.
सहजच शब्द निघुन गेले, मी विचारले, "माउ हे सगळे लोक एवढे आनंदी कसे असतात ग ?"
तिने चमकुन माझ्याकडे पाहिले ....... दोन टप्पोरे मोती तिच्या गालांवरुन ओघळले ....... काही क्षण स्तब्ध राहिली अन म्हणाली "चल निघते मी आता, जायला हवे."
माझं आनंदाच झाड आज अश्रुंनी डबडबलं होतं. अन मान खाली घालुन झराझरा निघाली सुध्धा. मी निमुटपणे बघत होतो, तिची लांब लांब जाणारी पाठ्मोरी आकृती जमेल तितकी नजरेत सामाउन घेत होतो.
कोणी तरी अनाम गायक गात होता---
बडे उतावले थे यहा से जाने को,
ज़िन्दगी का अगला पडाव पाने को...
पर ना जाने क्यो..
दिल मे आज कुछ और आता है,
वक्त को रोकने को जी चाहता है.
